Stel je voor: je bent twee jaar. Je wandelt in het bos. Je laarsjes zakken een beetje in de modder, je handen vol kastanjes — je bent helemaal in je eigen wereldje.
Je ziet blaadjes dwarrelen, ruikt de geur van natte aarde, hoort takjes kraken. Het leven is één grote ontdekkingstocht.
En dan gebeurt het.
Uit het niets komt er een hond aangerend. Groot. Snel. Jij ziet alleen maar dat die hond steeds dichterbij komt. Je lichaam gaat in alarmstand. Je hart bonkt. Je huilt. Natuurlijk.
Alleen… je ouders zeggen dat je je aanstelt. “Er is toch niets gebeurd?”
En op die leeftijd geloof je hen blind. Dus je stopt met huilen. Je denkt:
Oh. Er is niets gebeurd.
Maar je lichaam denkt… iets heel anders.
Je rechterhersenhelft voelde iets: schrik. Paniek. Onveiligheid.
Maar je linkerhersenhelft kreeg geen kans om te begrijpen wat er gebeurde. Er was geen tijd om het te verwerken, dus… die emotie kreeg geen uitweg.
En dan doet je systeem iets briljants - maar ook lastig:
Het parkeert die emotie ergens in je lijf. Op een orgaan. In je systeem. Als een soort post-it die nooit werd weggehaald.
Dit noemen we een emotionele blokkade.
En vanaf dan ben je niet ineens bang voor honden… maar een beetje. En een beetje meer. Tot het jaren later een patroon wordt waarvan jij denkt:
“Ik ben gewoon zo.”
Maar dat ben je helemaal niet. Het is een oud verhaal dat nog steeds meespeelt.
Bij NEI beginnen we met de klacht die jij nú hebt. Niet in je hoofd, maar in je leven. Misschien:
vermijd je honden
krijg je hoofdpijn in het bos
voel je stress zonder reden
slaap je slecht
Je denkt dat het toeval is. Maar je onderbewustzijn weet beter.
Met een biotensor — geen magische toverstok, maar een meetinstrument — onderzoek ik wat je lichaam nog vasthoudt. We gaan op zoek naar:
wélke emotie vastzit
op welk orgaan
uit welke periode van je leven
en waarom dit nog steeds actief is
En dan… maken we het los zodat je het alsnog kan gaan verwerken in het nu.
Het bijzondere is:
we gaan naar het verleden, maar enkel om het heden vrij te maken.
Want wanneer die emotionele blokkade oplost, gebeurt er iets schitterends:
Je lichaam ontspant.
Je reacties veranderen.
Je keuzes worden vrijer.
Niet omdat iemand zegt dat je moet loslaten.
Maar omdat je systeem het eindelijk kán.
En dat — echt waar — is geen magie van een instrument.
Dat ben jij.
Jij kiest om op te ruimen wat niet meer van jou is.
Jij kiest om terug te keren naar je kern.
NEI is enkel de wegwijzer.
